Fernant Zeste (B) Blues Café Bizon Brussel (08-01-2020) reporter: Steven Kauffmann - photo credits: Anja Cleemput info club: Bizon info artist: Fernant Zeste © Rootsville 2020

In december 2010 begon het openbaar leven van Fernant Zeste, de alias van Jonathan Scheerlinck die het theater (tijdelijk?) de rug toekeerde en het nodig vond ons kundig te maken van zijn dagelijkse sores, of, zo u wil, zijn persoonlijke rotzooi, dan wel getoonzet, op smaak gebracht met stem en elektrische gitaar, bestrooid met toefjes country, rock of blues. Na een lange tour in België en Duitsland samen met Bad Temper Joe wenst hij thans zijn kersverse en zeer aanbevelenswaardige live-album te promoten en dit kwam hij op deze uitzonderlijk warme 8ste januari met verve doen in de Brusselse Bizon die goed vol zat om de exploten van onze letterlijk uitermate fijnbesnaarde bard van upclose gewaar te worden. 

Hij trapt heel gutsy af met “The Romp”, dat de verslagenheid van het ineengevallen kaartenhuis sec illustreert.  Al snel  drong  ‘Your Mind Was Tremblin' collectief harten en hoofden binnen. “Goldmine” was nog zulk een bitterzoete getuigenis van wrang verpakte ontgoocheling die messcherp in een dijk van een song verpakt bleek.  Allemaal uit het leven gegrepen en angstvallig mooi en intens gezongen en gespeeld met gouden vingers vol passie op die mooie rode blinkende Silvertone guitar. Heel mooie triestige liedjes, zoals het recente “Fannie Mae” (tussen not funny & Mae West, I might presume), over een “fictionele one-night stand”.  De smeekbede “Come Back Home” ging door merg en been, terwijl “All Night Long” echo’s van zowel ene Ravi Shankar als Kula Shaker herbergde, heerlijk vreemd en psychedelic sausje à la Zeste.

Zo ook in “All Night Long” over een mooie droom, met alweer een heerlijk galmende intro en die beheerste vocale passie die deze Fernant zo typeert … Oorvijgen van stil gestold verdriet bleven je loeihard lyrisch om de oren vliegen. Hoogtepunt “Snowblind”, onluisterend relaas van niet kunnen of willen zien waar het eigenlijk om ging, killer song with a killer riff.  Nu was zelfs in een rumoerig café iedereen voldoende overtuigd om op volle kracht bij de les te blijven, dus gooide Herr Zeste er nog een 3de setje tegenaan, en kropen wij met het collectieve Bizonpubliek maar al te graag in deze  ‘The boat’,  getooid met de lillende zinssnede “I don’t know ‘bout you, but I’m just trying to hang on”, met gitaarklanken waar ene slowhand niet voor moet onderdoen. Naast EC kwam ook Dylan voorbij : heerlijke funky lamento verpakt in indieblues laverend tussen countryrock en folk, met fuzzy ondertonen.

De man in het rood geruite hemd gave it all, daar in de Sint-Gorikswijk. Het jaar begint met veel pijn, de pracht van de muziek en gelijkstemde zielen doet veel met een mens. Merci pour ta zeste de caviar, Herr Fernant Zeste. 10 jaar bezig, en nu al een grote meneer en ik denk dat zijn wijntje alleen maar beter zal worden.  De live CD  genaamd  RSTCK die op de valreep van 2019 verscheen, blijkt dan ook een cadeautje voor alle seizoenen, en zelfs dat is zacht uitgedrukt …